استفاده مستقیم از آمونیاک مرک در کاربردهای انرژی ممکن است به عنوان پیل سوختی اکسید جامد (SOFC) انجام شود، جایی که آمونیاک مستقیماً به آند وارد می شود، جایی که قبل از اکسید شدن هیدروژن به آب، به نیتروژن و هیدروژن تبدیل می شود.
Vayenas و Farr از آمونیاک به عنوان سوخت در یک پیل سوختی Zr با دمای بالا با الکترودهای پلاتین استفاده کردند و تولید همزمان NOx و الکتریسیته را بررسی کردند.
آنها گزارش کردند که تشکیل NO به دلیل واکنش جانبی مداوم بین آمونیاک و NO بر روی آند پلاتین کاهش می یابد. در مطالعه دیگری، اکسیداسیون آمونیاک در محدوده دمایی 1000-1200 K تحت شرایط جوی مورد مطالعه قرار گرفت.
این مطالعه با کاهش سطح الکترود، افزایش چگالی توان را نسبت به مطالعه اولیه گزارش شده توسط Vayenas و Farr (1980) ارائه کرد. علاوه بر این، سطح پایین تر باعث سرکوب واکنش جانبی نامطلوب بین آمونیاک و NO برای تولید N2 می شود.
چوداری و همکاران تجزیه کاتالیزوری آمونیاک را به منظور تولید هیدروژن برای کاربردهای پیل سوختی مورد مطالعه قرار داد.
در میان طیف وسیعی از کاتالیزورهای فلزی مورد مطالعه، کاتالیزورهای مبتنی بر Ru بیشترین کارایی را نشان دادند، در حالی که مبتنی بر Ni کمترین راندمان را نشان دادند.
Wojcik و همکاران اثربخشی استفاده از آمونیاک یا هیدروژن به عنوان سوخت در یک سیستم مبتنی بر پیل سوختی اکسید جامد را مقایسه کرد و گزارش کرد که آمونیاک عملکردی مشابه با هیدروژن با چگالی توان 50 mW cm-2 در 1073 K در یک آند نقره جفت شده نشان داد.
به یک سیستم پیل سوختی اکسید جامد کاتالیزور آهن در محل، نشان می دهد که آمونیاک می تواند با موفقیت به عنوان سوخت جایگزین برای هیدروژن مورد استفاده قرار گیرد.
پلتیه و همکاران پیل سوختی جامد الکترولیت باریم سرات با گادولینیوم (BCG) و باریم سرات دوپ شده پرازئودیمیم (BCGP) که با هیدروژن و آمونیاک تغذیه می‌شدند.
خوراک آمونیاک منجر به بازده 25 mW cm-2 تحت چگالی جریان 50 mA cm-2 در الکترولیت های BCG شد. الکترولیت‌های BCGP عملکرد بهتری نسبت به الکترولیت‌های BCG نشان دادند، یعنی افزایش تقریبی 40 درصد با چگالی توان 35 mW cm-2 و چگالی جریان 75 mA cm-2 در دمای 700 درجه سانتی‌گراد.
